Digitale Fotografie Vakantie

Vaker en vaker krijg ik de vraag: "Hoe heb je die foto gemaakt?" Of de vraag kun je laten zien wat je of hoe je het gedaan hebt. Ook is er steeds vaker de vraag zou ik eens mee kunnen kijken als ik bij jou op cursus ben hoe dat dan doet.

In eerste instantie voor mij een beetje onnodige vragen. Niet omdat vragen raar zijn, maar ik sta er gewoon nooit bij stil. Ik doe gewoon mijn ding en dat is het, noem het tweede natuur of zo. . Fotograferen van mensen en flitsen is voor mij zoiets als ademen. Je doet het gewoon en ik denk er niet bewust over na. Klinkt misschien hooghartig maar dat is het zeker niet. Het is voor mij gewoon een natuurlijk habitat. Ik flits graag omdat ik mijn foto's dan gewoon mooier en opvallender kan maken. De basis gedachte is en blijft met mooi licht maak je mooie foto's. En als je geen mooi licht hebt dan maak je geen mooie foto's. Zo simpel is mijn belevenis wereld.

En nog even voor alle duidelijkheid. Alles wat ik je laat zien is echte en pure fotografie. Er worden geen montages toegepast, mensen denken dat soms. Dat ik de mensen er achteraf later erin plak. Nee wat je ziet is wat er was. Maar laat ik eerst even de uiteindelijke foto zien. Dan leg ik daarna de opbouw uit.

Een remake van een andere foto die ik eerder had gemaakt. Daar was ik wel tevreden over, maar die leek teveel op een andere foto die ik al gemaakt had. Dus heb ik de klant aangebode om even de foto opnieuw te maken, maar dan wel anders. Kleine moeite en het staat wel zo professioneel om zelf aan te geven dat het eigenlijk even opnieuw moet. De klant vond het geen enkel probleem.

Het is een serie van 13-14 foto's voor een school hier in de omgeving (in Frankrijk) waar 13 verschillende beroepen geleerd worden aan jongeren, maar kennelijk ook aan ouderen zo te zien in de foto. Herintreders? Omscholers? Twee leerlingen waren in ieder geval niet aanwezig, die zaten ziek thuis. Een foto maken gaat altijd anders dan gepland. Flexibel zijn en plannen kunnen aanpassen is belangrijk.

In alle foto's staat de leraar altijd vooraan. Dat is namelijk de drijvende kracht voor de school.De kwaliteit van de leraar bepaalt de kwaliteit van de school. De leerlingen zijn per cyclus inwisselbaar. Vandaar dat ik deze plan van aanpak heb gekozen heb om in alle foto's de leraar voorin de foto te plaatsen. De leerlingen mogen ook eventueel wat onscherp zijn. Daar heb ik geen moeite mee. Het gaat echt om de leraren die moeten centraal staan.

De ruimte verraste mij niet meer. Ik was er al geweest. Het is echt een heel groot spiegelpaleis. Echt een nachtmerrie/ramp voor iedere fotograaf. Ramen, gigantisch veel aluminium, veel te grote afzuigkappen, TL licht en witte muren. Zie daar maar eens wat leuks van te maken. Dat alles zie je al in de bovenstaande foto. Niet letten op de kwaliteit van de foto. Die schiet ik echt op dat moment echt klik klak. Beetje histogram kijken en verder niets. Als het er maar op staat. Ik ben namelijk tijdens zo'n sessie best wel heel druk bezig. Elke verandering die ik toepas moet een stap vooruit zijn. Anders kom ik tijd tekort. Dus even heel snel een paar plaatjes kieken om er latere zoals nu een uitleg verhaal te kunnen schrijven. Dat kost me gek genoeg wel veel moeite. Om die hapsnap plaatjes even te maken. Het haalt je namelijk uit je ritme.

Het lokaal is net gereinigd, de vloer was nog spekglad, de leerlingen hebben heel even pauze en komen zometeen weer terug. Samen met Babs bereid ik alvast de foto voor. Waarbij ik Babs als stand-in gebruik voor de diverse posities die ik gepland heb voor de diverse mensen in mijn foto. Hier staat ze op de plaats van de getatoeëerde oude koks leerling. De lamp die je links onder de afzuigkap door ziet komen is het licht voor die man. De afzuigkap is echter veel te laag. waardoor ik mijn licht niet hoger kan plaatsen als dat die nu staat. Waardeloos! Maar ja, het is niet anders. op de andere kant van de werkbank op het werkblad kon ik hem niet plaatsen onder de afzuigkap want dan kwam die flitser in beeld. Op verschillende plekke geprobeerd en neer gezet maar daar waar die nu staat was de beste plek.

In dit stadium check ik dus al of het licht goed staat en hoe hard ik moet flitsen.

Groep A is voor de leraar, die vooraan staat. daar had ik op zicht niet mijn sterkste flitser voor hoeven gebruiken, maar met behulp van de 90 cm octaaf geeft dat wel het zachtste licht. En de leraar is de hoofd persoon dus die moet sowieso het mooiste en beste licht krijgen. Alle andere zaken zijn bijzaken. Dat mag natuurlijk ook mooi.

Hierboven kun je zien hoe ik de groepen heb gebruikt en ingedeeld met de Goxox triggers en flitsers.
Groep A voor de leraar. Groep A is altijd voor mijn belangrijkste onderwerp in de foto.
Groep B voor de twee leerlingen links. Ging makkelijk met een Godox AD100pro. Hoefde maar over een kleine afstand te flitsen en zonder licht verzormers op de flitser. Dus dan redt die flitser het makkelijk. Wel op 85 mm stand zetten en een klein raadje erop om het licht wel bij elkaar te houden.

Groep C voor de getatoeëerde kok heb je al in een andere foto kunnen zien staan. Onder afzuigkap door. Een Godox AD300pro met een 60 centimeter softbox zodat het licht toch wat zachter wordt. Ik hou van zacht licht, maar het moet wel kunnen gezien de omstandigheden.

Met deze flitser onder de afzuigkap door ben ik lang bezig geweest. En ik kwam er niet helemaal uit. Het licht kwam van teveel opzij vandaan. Maar ergens anders plaatsen ging gewoon niet. Dus uiteindelijk heb ik hem meer op de jongen erachter gericht met de krullen en een andere truc bedacht. Er moest meer licht van voren komen op de getatoeëerde kok.

Even een AD200 Pro opgehangen in de afzuigkap met een Gorilla tripod. Die heb ik altijd bij me. Gebruik ze zelden, maar nu moest het echt. Deze was er dus voor om de getatoeëerde kok iets meer licht van voren te geven. Deze flitser was echt een hele belangrijke in het verhaal en de beeld opbouw. Omdat ik verder echt nergens anders meer een plek kon bedenken waar ik nog mij licht kon plaatsen. En dan ook nog buiten beeld uiteraard.

En dan zit er nog een klein geintje in de foto. Kleine lichtgrapjesIs zijn overigens heel vaak aanwezig in mijn foto's. Iets wat ik gewoon altijd doe ondanks het feit dat ik van te voren weet dat niemand het ziet. Waarom doe ik het dan? Omdat ik dat leuk vind. Even een klein flitsje zachtjes mee laten gaan in de foto. Heel subtiel, bijna niet zichtbaar, maar als ik hem uitzet zie je het meteen. Dat zijn de mooie lichtjes

Hier is de flitser nog uit die ook al in groep E zat.

En hier is hij aan! Nu denk je misschien hoe heb ik deze nu kunnen missen? Nou zoals je hem nu ziet vind in bovenstaande foto is het niet echt subtiel. Dit is nog een foto van dat ik onderweg was om al mijn lichten goed in te stellen. Hier staat het licht op het fornuis nog te hard. Die is uiteindelijk wat zachter ingesteld. Dan moet ik er wel weer rekening mee houden dat de andere flitsers in groep E dan ook zachter gaan. Of ik moet een andere groep vinden om de fornuis flitser eventueel bij te stoppen. Dat kan ook nog immers.

Ik hou erg van dit soort lichtjes. Niet als vele fotografen laat maar zien dat je kunt flitsen en we gooien het hele beeld vol met flitsers. En ik zal eens laten zien hoeveel flitsers ik kan bedienen. Nee, juist precies andersom. Af en toe her en der een klein subtiel lichtje. Niet omdat ze echt nodig zijn, maar alleen omdat het kan en ik er lol in heb om lichtjes te verbergen, maar toch echt iets toevoegen.

En dan komen we uiteindelijk na meestal een uur opbouwen, in dit geval 50 minuten weer terug bij de eind foto. De foto waarin alles tezamen komt. Babs heeft ondertussen alle plekken in de foto een keer ingenomen. Om mijn licht in te kunnen stellen. Soms is Babs op de foto veel leuker dan de echte mensen. Kijk maar.

Zo heb ik wel honderden foto's van Babs. De een nog leuker dan de ander. En soms ook heel erg stom. Maar deze zijn nodig om stap voor stap de foto op te bouwen. Het was trouwens de bedoeling dat de getatoeëerde kok zou gaan flamberen. Maar daar bleek hij nog niet zo bedreven in te zijn. Het plan van Babs en mij was goed, maar de uitvoering van de beste man nog niet. Hij schrok een heel erg iedere keer van de vlammen. Dat plan moest ik helaas dus opgeven. Het was onhaalbaar. De leraar was het ook direct met mij eens. Als we nog even waren door gegaan dan was de hele pand afgebrand bij wijze van spreken. Ook daar heb ik uiteraard weer een foto van. Niet van het afbranden van de keuken, maar wel van de blinde paniek die er na iedere poging ontstond. Erg grappig.

En dan zijn we dus weer terug bij de eerste foto die ik liet zien. De laatste foto waarin alles bij elkaar moet komen. Ongeacht wat er meezit of tegenzit. Ieder probleem moet opgelost worden. In dit geval 50 minuten opbouwen en dan 10 minuten fotograferen. Meestal is dit tijdens de les. Nu had ik mazzel en was het even wat rustiger in de ruimte waarin ik moest werken en opbouwen omdat de leerlingen even pauze hadden.

In een rustige ruimte is uiteraard makkelijker werken dan in een ruimte waarin iedereen continu heen en weer loopt. Ik ga echter nog wel meer van dit soort uitleg verhalen schrijven. The making off. Ik doe er langer over om dit verhaal op te schrijven dan dat ik bezig ben om de foto te maken. maar ja, ik ben ook fotograaf en geen schrijver. Nog een keer de enige echte foto.

Mijn punten van kritiek op mijn eigen foto (dus dat hoeven jullie dan niet meer te doen want daar zit ik niet echt op te wachten):

• Ik was niets echt happy met de modellen.
• Allemaal een beetje stijf en geen leven in te krijgen.
• Leraar kijkt op alle foto's zo stuurs, hij had geen andere blik.
• Beter dan dit werd het niet, hoe ik ze ook aanstuurde.
• De ruimte was zo moeilijk, al dat allumnium en reflecterende oppervlakken, bijna niet te doen.

Dus ja, ook deze had weer beter gekund, ook deze is weer niet perfect. Ik blijf ernaar streven, maar ik heb nog nooit een perfecte foto gefotografeerd. Ik blijf ernaar streven.

De klant was overigens super blij met deze foto.